Κλείνοντας τη συζήτηση ένα πρόσφατο μεσημέρι με εικοσιτριάχρονη φοιτήτρια του Οικονομικού Πανεπιστημίου Κρήτης, προερχόμενη κρίνοντας από όσο τη γνωρίζω, πιθανόν από αστική οικογένεια, με αφορμή την διακοπή της απεργίας πείνας του Ρωμανού μετά την νομοθετική ρύθμιση, βρέθηκα προβληματισμένος και λυπημένος με τα όσα άκουσα από ένα κορίτσι που θα αποτελέσει την επόμενη γενιά αυτής της χώρας.
Ένα κορίτσι που έχοντας διατελέσει φοιτήτρια – υποτίθεται όπως μας έλεγαν – έχουν ανοίξει οι ορίζοντες σκέψης του. Ένα κορίτσι που εκπροσωπεί ίσως μια μεγάλη πλειοψηφία στην ηλικία της με τις απόψεις που μου εξέφρασε.
Το κορίτσι αυτό υπήρξε η αφορμή να προβληματιστώ. Δεν είναι η αιτία. Και σίγουρα δεν είναι μόνο του σε αυτές τις σκέψεις. Και εκεί είναι που κατ’εμέ υφίσταται το πρόβλημα. Ότι δεν είναι μόνο του.
Όταν συζητούσαμε σχετικά με την υπόθεση Ρωμανού, μέσα στη συζήτηση, από τη πλευρά της ακούστηκαν τα παρακάτω λόγια:
– Αν ο πατέρας μου ήταν αστυνομικός, θα ντρεπόμουν.
Είναι λογικό ο Ρωμανός να πάρει όπλο και να ληστέψει Τράπεζα επειδή είδε τον φίλο του να δολοφονείται μπροστά στα μάτια του. ( Τι θα έπρεπε να κάνουν όσοι βλέπουν κάποιον δικό τους να δολοφονείται; )
Εάν ο Ρωμανός, χρησιμοποιώντας την ευχέρεια της νομοθετικής ρύθμισης βγει και διαφύγει, θα συμφωνήσω με την ενέργειά του.
Εάν μετά τη φυγή του ληστέψει ξανά ένοπλος ή άοπλος είναι λογικό (!!).
Αν στη θέση του Ρωμανού ήταν Χρυσαυγίτης δεν θα επέμενα να διατηρήσει το δικαίωμά του στη μόρφωση, όπως επιμένω για τον Ρωμανό γιατί αυτοί δεν υπάρχουν για μένα (Το κακό είναι ότι υπάρχουν και ως νοοτροπίες και ως πρακτικές και τέτοιες λογικές τους ενδυναμώνουν ).
Η τελευταία κουβέντα που άκουσα, επαναλαμβάνω από ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ 23 ετών που υποστηρίζει ότι έχει διαβάσει Ιστορία ήταν η εξής:
ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΜΙΛΑΜΕ (Μου δήλωσε ότι και οι δυο παππούδες της ήταν ΕΑΜίτες και σκοτώθηκαν στον Εμφύλιο).
Παίρνοντας αφορμή από όλα τα παραπάνω δεν μπορώ παρά να εκφράσω τον δημόσιο προβληματισμό μου για τον νοητικό εκτροχιασμό που επιτελείται αυτή τη στιγμή στη χώρα σε μια πολύ ευαίσθητη και κρίσιμη γενιά.
Ανέκαθεν υπήρχαν αυτές οι απόψεις σε πολύ μικρά και περιθωριοποιημένα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας. Όλοι μας ίσως έχουμε ακούσει ψιθύρους τέτοιας λογικής. Όμως διαπιστώνεται ένας πολλαπλασιασμός των ανθρώπων που ενστερνίζονται τέτοιες λογικές και απόψεις. Και αν θα έπρεπε να προβληματιζόμαστε και να αντιδρούμε όταν η οικονομική κρίση οδηγεί τους πολίτες σε φασίζουσες απόψεις, νομίζω ότι ίδια θα έπρεπε να είναι η αντίδραση και προς αυτή τη μεριά.
Κάποιοι, στην λογική του τσιτάτου και των πηχυαίων τίτλων επιλέγουν να σκάψουν βαθύ όρυγμα στην Ελληνική Κοινωνία. Εμποτίζουν για λάθος λόγους ένα πολύ ευαίσθητο κομμάτι της κοινωνίας, τους νέους, με λογικές και απόψεις που μπορεί να γίνουν επικίνδυνες για το παρόν και το μέλλον της χώρας.
Η κοινωνία είναι κατακερματισμένη λόγω της οικονομικής κρίσης, όμως δεν χρειάζεται να είναι ΚΑΙ διαχωρισμένη από εσκεμμένα εσφαλμένες εικόνες που δεν έχουν σχέση ούτε με τη πραγματικότητα ούτε με τον Ιστορία.
Είμαστε σε βαθειά οικονομική κρίση. ΔΕΝ είμαστε σε Εμφύλιο. Και όσο το περνούν αυτό κάποιοι, αυξάνονται οι πιθανότητες να το πιστέψουν και περισσότεροι, με δυσδιάκριτο τέλος.
Η χώρα αντιμετωπίζει προβλήματα νοοτροπίας, κάτι που επισημαίνουμε πολλοί κάποια χρόνια τώρα. Όμως αυτές οι απόψεις που κάποιοι προσπαθούν να περάσουν στους νέους δεν θα οδηγήσουν σε νέες νοοτροπίες, αλλά σε νέες τραγωδίες. Όσο πιο νωρίς το καταλάβουμε ως κοινωνία, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε να φτιάξουμε μια πιο σωστή χώρα, και στις δομές της, και στις λειτουργίες της, αλλά κυρίως στους ανθρώπους της.
ΛΙΤΙΝΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ
