Με αφορμή την επέτειο των 90 χρόνων της Μικρασιατικής Καταστροφής, η Περιφερειακή Ενότητα Χανίων σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Κυδωνίας & Αποκορώνου, το Δήμο Χανίων, την Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος και την Αδελφότητα Μικρασιατών Χανίων «Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ» διοργάνωσε, την Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου, στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων, εκδήλωση τιμής και μνήμης για τη γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας με κεντρική ομιλήτρια την Αντιπεριφερειάρχη Ρεθύμνης, κα Μαρία Λιονή.
Η Αντιπεριφερειάρχης Ρεθύμνης, κα Μαρία Λιονή, μεταξύ άλλων στην ομιλία της ανέφερε τα εξής:
«Η μικρασιατική καταστροφή του 1922 είναι η αφετηρία της νέας ελληνικής ιστορίας. Υπήρξε η τελευταία φάση του υπερπόντιου Ελληνισμού. Στα ερείπιά της ενταφιάστηκαν οι ιωνικές και ποντιακές αποικίες, οι κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το μέγα εκπολιτιστικό έργο του Βυζαντίου και η αντίσταση των Ελλήνων της Τουρκοκρατίας.
Η Μικρασιατική εκστρατεία και η καταστροφή που επακολούθησε, ήταν κάτι περισσότερο από μια ελληνοτουρκική υπόθεση. Τούρκοι και Έλληνες έπεσαν στο πεδίο των μαχών, πρωταγωνιστές σε ένα έργο που τα νήματα κινούνταν από τα διαπλεκόμενα διεθνή συμφέροντα και τον γεωπολιτικό σχεδιασμό των κρατούντων της εποχής. Η Ελλάδα έχασε τη μοναδική ευκαιρία που της δινόταν για να επεκταθεί στον τόσο ζωτικό για αυτή χώρο της Μικράς Ασίας γιατί πίστεψε, λανθασμένα όπως αποδείχτηκε, ότι χωρίς διπλωματική, πολιτική και στρατιωτική στήριξη από το εξωτερικό θα μπορούσε να επιτύχει το σκοπό της. Υπερεκτίμησε τις δυνάμεις της και αυτό της κόστισε ακριβά. Οι πολιτικές των ελληνικών κυβερνήσεων χαρακτηρίστηκαν από ανεδαφικές και κοντόφθαλμες επιλογές και έλλειψη διπλωματίας, που τελικά οδήγησε τη χώρα σε πλήρη απομόνωση, διπλωματική και πολιτική.
Τα οξυμένα πολιτικά πάθη της εποχής δεν άφησαν περιθώριο στη λογική και το ρεαλισμό να επικρατήσει. Ο εθνικός διχασμός που από το 1915 είχε διαιρέσει τους Έλληνες σε δύο αντιτιθέμενες παρατάξεις, επηρέαζε το στράτευμα και ως εκ τούτου την πορεία των μαχών. Αξιωματικοί έρχονταν και έφευγαν ανάλογα με τη παράταξη που βρισκόταν στην εξουσία και έμπειροι αξιωματικοί διώκονταν. Η διαχρονική «αχίλλειος πτέρνα» της ελληνικής φυλής διευκόλυνε το έργο των Τούρκων αντιπάλων.
Μπορεί η δυσμενής στάση των συμμάχων προς την Ελλάδα μετά τη συνθήκη των Σεβρών το 1920 να έγειρε την πλάστιγγα υπέρ των Τούρκων, η διχόνοια όμως και τέλμα στο οποίο είχε περιέλθει η ελληνική πολιτική ζωή σφράγισαν τη Μικρασιατική τραγωδία. Και έδωσαν τη χαριστική βολή σε μια Ελλάδα, που εξαντλημένη από τον αλληλοσπαραγμό οδηγήθηκε στη συντριβή παρά τον ηρωισμό των μαχητών της, και το ανυπολόγιστο έμψυχο και υλικό κόστος, που κλήθηκε να καταβάλει.
Η Μικρασιατική Καταστροφή αποτελεί μια μαύρη σελίδα στην ιστορία του ελληνικού έθνους, αλλά και της ανθρωπότητας. Έχει καταγραφεί στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων τόσο για τις απερίγραπτες κτηνωδίες και βαρβαρότητες εναντίον των Ρωμιών της Μικράς Ασίας όσο και για την προκλητική «αυτοχειρία» της Ελλάδας, λόγω του εθνικού διχασμού. Σε κρίσιμες στιγμές εθνικής δοκιμασίας, όπως και η σημερινή, η ιστορική μνήμη είναι πολύτιμη. Για να διδασκόμαστε από τα λάθη του παρελθόντος και ενωμένοι να παίρνουμε αποφάσεις για το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας, που ενώ την πονάμε όσο κανείς άλλος, συχνά την πληγώνουμε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο…»
