Ούτε ένα ούτε δύο αλλά 80 εκατομμύρια ευρώ φέρεται να ζητά πίσω ο προφυλακισμένος Ακης Τσοχατζόπουλος από τον πρώην συνεργάτη του Γιάννη Σμπώκο,όπως τουλάχιστον ερμηνεύονται οι σημειώσεις που περιέχονται στο ιδιόχειρο ημερολόγιό του.
Η Εθνική μας ομάδα αναδείχθηκε ισόπαλη 1-1 με την Σλοβενία σε φιλική αναμέτρηση στην Αυστρία, δείχνοντας ωστόσο ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο ενόψει του EURO 2012. Το γκολ της Εθνικής ο Τοροσίδης, ο οποίος αποχώρησε τραυματίας. Απαράδεκτος
Ντέρμπι της Νέας Δημοκρατίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν τέσσερις νέες δημοσκοπήσεις που δημοσιεύονται σε κυριακάτικες εφημερίδες με το κόμμα του Αντώνη Σαμαρά να προηγείται από 1,1 έως 5,7 εκατοστιαίες μονάδες, ενώ, με εξαίρεση την εμφανιζόμενη
Τα πακέτα διάσωσης που χορηγούνται στην Ελλάδα και εξασφαλίζονται μέσω των Μνημονίων, δεν σώζουν τους Έλληνες αλλά τους Γερμανούς φορολογούμενους και τις γερμανικές τράπεζες.
Με όλες τις πρέπουσες τιμές η Επισκοπή αποχαιρέτησε χθες ένα ακριβό τέκνο της, τον άρχοντα Νίκο Μανιά , τον καλλιτέχνη μα κυρίως τον άνθρωπο που αγάπησε τον τόπο του και τον συνάνθρωπο του, όπως ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία του.
Άρον-άρον βγήκε να «μαζέψει» η Κριστίν Λαγκάρτν τις δηλώσεις της κατά των Ελλήνων. Η γαλλίδα επικεφαλής του ΔΝΤ, δέχθηκε πυρ ομαδόν από τους Έλληνες μέσω Facebook, μετά τη συνέντευξή της στον Guardian,
Συνελήφθη από στελέχη του Τμήματος Δίωξης Ηλεκτρονικού εγκλήματος ο δημοσιογράφος Γιάννης Παπαγιάννης με την κατηγορία «της πλαστογραφίας, της χρήσης πλαστού εγγράφου και της συκοφαντικής δυσφήμισης». Πριν από λίγο οδηγήθηκε στην Γενική Αστυνομική
Όπως τρυγούν τσι μέλισσες και περιμένουν μέλι
ούλοι μας περιμένομε στο Ρέθεμνος το “Έλλη”.
Αφού ετρυγηθήκαμε απ’το υστέρημά μας
ζωή απ’τα ταξίδια του θέλομε στα νερά μας.
Το ξεκίνημα
“Σαν παιδιά, σαν παιδιά του χωριού παιδιά, τα χρόνια αυτά τα χρόνια τα δύσκολα, κουβεντιάζω τώρα για το ’46, ‘45, κ.λπ., εκάναµε παρέες στα σπίτια. Επαίρναµε ένα πιατάκι φαΐ από το σπίτι µου, ένα πιατάκι φαΐ από του Μανόλη και συγκεντρωνόµεθα σε ένα σπίτι, πέντε – έξι παιδιά και κάναµε λοιπόν παρέα. Και µετά βγαίναµε στον δρόµο καντάδα. Αγκιαλιαζόµεθα ο ένας µε τον άλλον και τραγουδούσαµε λοιπόν και γυρίζαµε στα στενά. Τέλος πάντων. Ετραγουδούσα εγώ καλά, πολύ ωραία, από τότε. Θυµάµαι ότι µας εφωνάζανε στα καφενεία και µου λέγανε ‘καναρίνι’, ‘καναρίνι’, εµένα. Και µου λέγανε και έλα δω, και έλα δω, τέλος πάντων…”
“Μετά το ‘45 µε ’46. Το ‘47 είχα ένα θείο στην Αµερική, του πατέρα µου αδερφό, Μανιά, και ήρθε λοιπόν και κάναµε κάποια παρέα στο σπίτι µας, του θείου µου κάναµε ένα ρεφενέ εκεί πέρα, και µε βάλανε λοιπόν εκεί πέρα και τραγούδησα. Και µου λέει «εσύ κακοµοίρη τραγουδείς καλά και επειδής επαίζει ο πατέρας σου µαντολίνο, να σου πάρω βρε µια λύρα». Εγώ λοιπόν ούτε ναι ούτε όχι δεν του είπα. Τον επηρεάσανε οι συγγενείς µου, η παρέα µας. Μου λέει «αύριο το πρωί θα πάµε στου Σταγοµανόλη να πάρουµε µια λύρα, από το Ρέθυµνο». Επήγαµε λοιπόν, επήγαµε στο λεωφορείο και
Στο χωριό µου υπήρχε ένας Φυσάκης, όπως σας είπα, λυράρης, και κάποιος Μαυράκης σε ένα άλλο χωριό δίπλα, στη Φλακί. Αυτός ο Μαυράκης ήταν τακτικά στην Επισκοπή σε γάµους ερχότανε, τακτικότατα. Και πιάνει λοιπόν µετά από κάνα δυο µήνες, αυτός µάλλον εφοβήθηκε ότι θα του κάνω αντίπραξη, θα του φάω τα γλέντια. Και µου λέει λοιπόν, «μώρε Νικολιό να πάρεις λαούτο, να πάρεις λαούτο και ν’ αφήσεις τη λύρα», µου λέει «και εγώ να σε παίρνω κακοµοίρη στα γλέντια, µου λέει, και να βγάζεις λεφτά και τα λοιπά…».
Ναι, ναι λοιπόν, µε είδες κάποιες φορές µετά και µε επηρέασε λοιπόν, και λέω του αδερφού µου «µωρέ συ, τη λύρα δεν την θέλω. Θα πάω από τα Χανιά να πάρω ένα λαούτο». «Γιάντα µωρέ»; «∆εν το θέλω µωρέ γιατί είναι δύσκολο και τα λοιπά… η λύρα είναι δύσκολη» του λέω”.πήγαµε στο Ρέθυµνο και µου πήρε µια λύρα και την είχα δυο, τρεις, τέσσερις µήνες.
Το πρώτο γλέντι και η συνεργασία με το Μουντάκη
“…και παίρνω το λαούτο και πάω στο χωριό. Επήρα λοιπόν, το λαούτο, και το ‘χα κάνα µήνα, ούτε µου ‘δείξεν άνθρωπος. Έπαιζα εγώ, µα τι έπαιζα τώρα…; Ο θεός κατέει. Και κάθοµαι σ’ ένα καφενείο του χωριού µου µε άλλον έναν φίλο µου και έρχεται λοιπόν κάποιος γαµπρός που παντρευόταν στην Επισκοπή και µου λέει «βρε Νικολιό να έρθεις να παίζεις στο γάµο µου». Του λέω «δεν ξέρω βρε να παίζω όργανο, ίντα να παίζω». «Όχι µου λέει θα έρθεις εσύ». Η παρέα του λοιπόν λέει να έρθω εγώ, «βρε Μανόλη του λέω δεν µπορώ, ίντα θα κάνω να µε κοροϊδεύει ο κόσµος». «Όχι, θα ‘ρθεις». Εσηκώθηκα λοιπόν και πήγα µε αυτόν το Μαυράκη, κι έπαιξα. Με τον χωριανό µου. Επαίξαµε λοιπόν και θυµάµαι και βγάλαµε 12.000 οκάδες λάδι, οκάδες λάδι, τα δυο βράδια, Σάββατο και Κυριακή, στο λόγο της τιµής µου, ναι…”
“Το… ‘52 µε ‘53. Γράψαµε µε τον Μούντη τον Ζητιάνο, έγραψα εγώ Τα δυο σου χέρια να κρατώ µοναχός µου, ετότες κάπως λοιπόν πήρα πάνω µου και εφάνηκα.
Αναμνήσεις
Με τον Μουντάκη συνεργάστηκα είκοσι τέσσερα χρόνια, είκοσι τρία χρόνια. Με τον Σκορδαλό πάρα πολλά χρόνια. Με τον Κλάδο, τον Καλοµοίρη, µε τον Σωπασή, µε τον Γεράσιµο τον Σταµατογιαννάκη. Με τον Τζαγκαράκη, το Σκαλίδη, το Σταυρακάκη… Με όλους τους καλλιτέχνες της Κρήτης. Αλλά η περισσότερη συνεργασία ήτανε µε τον Κώστα τον Μουντάκη”.
“Ήτανε ο Μαρκογιάννης, ήτανε ο Μπαξεβάνης, ο Μπαξεβάνης βέβαια δεν έπαιζε όπως τον Μαρκογιάννη το λαγούτο, ετραγουδούσε πάρα πολύ ωραία, έπαιζε και λαγούτο. Ο Κουτσουρέλης”. Τον Ψύλλο τον εθυµάµαι σαν τον νέο. Ήτανε και χασάπης και θυµάµαι την κόκκινη ποδιά που φορούσε. ∆εν τον θυµάµαι να παίζει καθόλου. Άκουγα όµως ότι ήτανε ωραίος και τα λοιπά. Το πρότυπο µου ήτανε ο Μαρκογιάννης. Μέχρι που ήρθε και έπαιζενε στο σπίτι µου κοντά σ’ ένα πανηγύρι και το είχα πάρει το λαούτο λοιπόν, και πήγα και έκατσα δίπλα του και έβγαλα το λαούτο και ακούγανε πια το λαούτο παρά τη λύρα και µε άρεσε πάρα πολύ”.
“Είµαι πάρα πολύ ευχαριστηµένος, και στεναχωριέµαι γιατί τα παιδιά µου λίγο – λίγο θέλουν να σταµατήσω. Και εγώ κρατώ, εγώ άµα κάτσω στο πάλκο απάνω, είµαι σαν είκοσι πέντε χρονών. Είµαι ευχαριστηµένος, δόξα τω θεώ”.
“Ευχαριστώ τον κόσµο που µε αγαπά και µε υποστηρίζει, αλλά δεν αισθάνθηκα ποτέ την θέση µου να µειονεκτώ επειδής εγώ παίζω λαούτο και ο Λεωνίδας (Κλάδος) παίζει λύρα… Κατάλαβες; Εγώ έδινα την ίδια αξία του Λεωνίδα που µου’ δινε κι αυτός”.
Λεωνίδας Κλάδος για το Νίκο Μανιά
“Είχενε µία προσωπικότητα την οποία, όπως τον ελένε στο Ρέθυµνος και γενικά σε όλη την Κρήτη είναι ο άρχοντας της κρητικής παράδοσης. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος όχι επειδή το βλέπω εγώ µπροστά µου… Είναι ένας άνθρωπος που δεν χαλάει χατίρι σε κανέναν, σοβαρότατος άνθρωπος, δεν έχει δηµιουργήσει το παραµικρό στη ζωή του, στην οικογένειά του είναι άνετος και ένας ωραίος οικογενειάρχης άνθρωπος, στσι φίλους του, στο εξωτερικό που έχουµε πάει και µαζί τόσες φορές, και παντού που έχουµε πάει µαζί, είναι άρχοντας, δηλαδή τον συνεργάτη του τον επροσέχει, τον αγαπά, και όταν ένας τέτοιος ένας άνθρωπος ένας τέτοιος χαρακτήρας, υπάρχει, δεν µπορείς και να µην τον επροσέχεις και να µην τον εκτιµάς και να µην…”
Γιώργης Μανωλιούδης (στον Κ. Μπαλαχούτη) για το Νίκο Μανιά
“Ήταν μια από τις πολύ μεγάλες φωνές. Τραγούδησε την Κρήτη, τα ανθρώπινα, τις ελπίδες, τις προσδοκίες με τρόπο αυθεντικό και απαράμιλλο. Δούλεψα μαζί του σε πανηγύρια και γλέντια και εκτίμησα τις επιλογές του και τον τρόπο που λειτουργούσε. Δεν έγραφε ο ίδιος τραγούδια αλλά ήξερε τι ζητούσε και τι ήθελε από τους δημιουργούς, που εμπνεόμενοι και από την προσωπικότητά του, του έραβαν τα κατάλληλα κουστούμια που τα αναδείκνυε με το χάρισμά του. Απ’ τη δισκογραφία του οι στιγμές με το Μουντάκη είναι αξιοσημείωτες ενώ η συνεργασία του με το Βαγγέλη Μαρκογιαννάκη παραμένει εδώ και δεκαετίες αξεπέραστη. Δυστυχώς δεν έμπαινε εύκολα στο studio και στη διαδικασία των ηχογραφήσεων. Θα μπορούσε να δώσει κι άλλα πολλά. Μερικές φορές του έλεγα πως δεν έχει συνειδητοποιήσει το τεράστιο μέγεθος και εκτόπισμά του.
Για να καταλάβετε γιατί καλλιτέχνη μιλάμε θα σημειώσω πως όταν περνούσαν περπατώντας μαζί με τον ανεπανάληπτο λυράρη Λεωνίδα Κλάδο μπροστά απ’ τα Λιοντάρια, στην πλατεία στο Ηράκλειο, ο κόσμος σηκωνόταν όρθιος απ’ τα καφενεία και τα μαγαζιά και τους χειροκροτούσε. Και κάτι ακόμη, μέχρι και τώρα, λίγο πριν την αποδημία του, είχε αμέτρητες προτάσεις για εμφανίσεις. Και αυτό λέει πολλά. Να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει”.
Καλό ταξίδι…
επιμέλεια Κώστας Βασιλάκης
βασισμένο στη συνέντυξη των Νίκου Μανιά και
Λεωνίδα Κλάδου στην Ειρήνη Θεοδοσοπούλου
οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του cretan-music.gr
Η Ελλάδα διατήρησε τη δεύτερη θέση ανάμεσα σε 48 χώρες σε όλον τον κόσμο. Στις 394 ανέρχονται οι Ελληνικές ακτές και εννέα μαρίνες κέρδισαν φέτος το διεθνές βραβείο ποιότητας «Γαλάζιες Σημαίες».
Την Κυριακή, 27.05, ο “Μουσικός Καρπός” παρουσιάζει τους CRETA BRASS, στο Ενετικό Λιμάνι στις 20:30.
Το συγκρότημα «Creta Brass» είναι ένα κουιντέτο χάλκινων πνευστών, που δημιουργήθηκε το 2005.
Ο Δημοτικός Οργανισμός Προσχολικής Αγωγής Φροντίδας και Μαζικής Άθλησης Ηρακλείου (ΔΟΠΑΦΜΑΗ) σας προσκαλεί στη τελετή λήξης του Παιδικού Τουρνουά Ποδοσφαίρου που θα γίνει το Σάββατο 26 Μαΐου 2012 στο Παγκρήτιο Στάδιο Ηρακλείου.
Από το τμήμα Ποιοτικού & Φυτοϋγειονομικού ελέγχου της Δ/νσης Αγροτικής Οικονομίας & Κτηνιατρικής της Περιφερειακής Ενότητας Ρεθύμνης, σύμφωνα με το Δελτίο Γεωργικών Προειδοποιήσεων που εξέδωσε το ΠΚΠΦ & ΠΕ Ηρακλείου, ανακοινώνονται
Στο τελικό στάδιο πλέον οι ετοιμασίες για την έλευση του Elli T στο Ρέθυμνο. Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπετε το καράβι, όπου σβήστηκαν τα σινιάλα της παλιάς εταιρίας από τα πλαϊνά και τις τσιμινιέρες.
Συνελήφθη χθες το πρωί, στο Δημοτικό Διαμέρισμα Χώνος του Δήμου Μυλοποτάμου, από αστυνομικούς του Τμήματος Ασφαλείας Γεροποτάμου, και του Τ.Α.Ε. Μυλοποτάμου, ένας 39χρονος Ρεθυμνιώτης, για παραβάσεις Αστυνομικής Διάταξης, περί ζωοκλοπής.
Τελευταίο παιδί μιας επταμελούς οικογένειας με μουσική παράδοση, παίρνει στα 16 του χρόνια το 1947, δώρο από έναν θείο του μια λύρα, την οποία όμως παράτησε σύντομα για χάρη του λαούτου. Την λύρα του την είχε αποκτήσει από τον Μανώλη Σταγάκη στο Ρέθυμνο, αλλά έπειτα από παρακίνηση του λυράρη Κυριάκου Μαυράκη από τη γειτονική Φυλακή Αποκορώνου, πήγε στα Χανιά από όπου με 700 δρχ απέκτησε το πρώτο του λαούτο.
Με πρότυπο του τον Γιάννη Μαρκογιαννάκη και με την κληρονομιά του περιβόητου συντοπίτη του θρύλου-λαγουτιέρη Σταύρου Ψυλλάκη ή Ψύλλου (ο πιο παλιός καταγεγραμμένος Ρεθεμνιώτης λαγουτιέρης του 20ου αιώνα), ο Νίκος Μανιάς ξεκίνησε την καριέρα του.
Την πρώτη του δημόσια εμφάνιση την κάνει σε ηλικία 16 ετών σε γάμο στην Επισκοπή, πλάι στον Κυριάκο Μαυράκη. Η πρώτη δισκογραφική δουλειά κυκλοφορεί το 1954 σε δίσκο 78 στροφών με τον Κώστα Μουντάκη (“Σαν το ζητιάνο έρχομαι”), μια συνεργασία που στην πορεία της απέφερε μερικά από τα πιο κλασσικά κομμάτια στην ιστορία της Κρητικής μουσικής.
Ο Νίκος Μανιάς συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα της Κρητικής μουσικής, όπως τον Θανάση Σκορδαλό, το Βαγγέλη Μαρκογιαννάκη, το συντοπίτη του Μανώλη Κακλή, το Γιώργο Καλομοίρη, το Νίκο Σωπασή, το Βασίλη Σκουλά, το Γεράσιμο Σταματογιαννάκη, το Νίκο Τσαγκαράκη, το Γιάννη Σκαλίδη, κ.α., αλλά και με καλλιτέχνες από τη νεότερη γενιά όπως το Στέλιο Σταματογιαννάκη, το Χρήστο Στιβακτάκη, τους αδερφούς Φραγκιαδάκη, το Νίκο Ζωιδάκη, τον Κώστα Βερδινάκη.
Ερμήνευσε επίσης με ανεπανάληπτο τρόπο, σειρά κρητικών τραγουδιών, στο ύφος των λεγόμενων “αστικών” (βλ. ρεπερτόριο Φουσταλιέρη), που αποτέλεσαν σταθμό στην ιστορία της μουσικής της Κρήτης, όπως το “Αμέτεμε στην εκκλησιά”, “Πες μου και γιάιντα τη χτυπάς”, και άλλα συνθέσεις κυρίως του Βαγγέλη Μαρκογιαννάκη.
Μεράκι και σεβασμός χαρακτήριζαν τον “άρχοντα”, το “αηδόνι” της Κρήτης, όπως κατά καιρούς είχε χαρακτηριστεί ο Νίκος Μανιάς.
Ο Νίκος Μανιάς έφυγε από τη ζωή στις 25 Μαΐου 2012.
***
Δείτε ένα υπέροχο αφιέρωμα της ΕΡΤ στον Νίκο Μανιά
Επιμέλεια αφιερώματος: Κώστας Βασιλάκης
Πρώτος στην Ευρώπη και τρίτος στον κόσμο είναι ο Έλληνας εργαζόμενος σε εργατοώρες, σύμφωνα με έρευνα του BBC, η οποία βασίζεται στα στοιχεία του Οργανισμού Συνεργασίας και Ανάπτυξης.
