Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δημοσθένης Καργιανάκης ήταν ο πρώτος έγγαμος Ιερέας Θεολόγος που του προτάθηκε να Διευθύνει την Ιερατική Σχολή Κρήτης από την Ιερά Σύνοδο (Κρήτης) επί Αρχιεπισκόπου Ειρηναίου με την υπόδειξη του κύριου Μαρκαντώνη Σύμβουλο Θεολόγων Κρήτης. Ο Πρωτοπρεσβύτερος χειροτονήθηκε Διάκονος στις 25 Αυγούστου του 1973, διηκόνησε τον Μητροπολίτη Ρεθύμνης & Αυλοποτάμου κ.κ. Μακαριστό Τίτο Σιλιγαρδάκη 13,5 χρόνια και την Εκκλησία των Ρεθυμνίων 52 χρόνια συνολικά.

Στις 9 Φεβρουαρίου του 2025 στη λειτουργία της Κυριακής ο Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.κ. Πρόδρομος, αποχαιρέτησε τιμητικά τον Πρωτοπρεσβύτερο Δημοσθένη Καργιανάκη και καλωσόρισε τους νέους Ιερείς Πατήρ Δημήτριο Καραγιαννάκη και Πατήρ Ευάγγελο Ζαφειρόπουλο.

Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δημοσθένης Καργιανάκης μίλησε με περισσή συγκίνηση και αγάπη για τη ζωή και το βίο του στους εκκλησιαζόμενους πιστούς. Ο λόγος του είναι ο ακόλουθος:

«Σεβασμιότατε, αγαπητοί συνάδελφοι, αγαπητοί αδελφοί, θυμάμαι τον εαυτό μου όταν ξεκίνησα κι αυτό που είμαι το οφείλω στον Επίσκοπο, στο θεσμό του Επισκόπου. Αναφέρει ο Σεβασμιότατος Κύριλλος από τη Σητεία, όταν πήγαμε στις Βρύσσες με τον Αρχιεπίσκοπο κι εγώ το μεταφέρω με πολλή ταπείνωση, είπε: «Εσύ είσαι ο άνθρωπος, ο Διάκος ο δικός μας! Έτσι σε βλέπουμε εμείς οι νεότεροι Επίσκοποι, βλέπουμε έναν άνθρωπο του Τίτου, του μοναδικού του ανεπανάληπτου Επισκόπου».

Όταν πήγα στη Θεσσαλονίκη να σπουδάσω κ. Μαρκαντώνη, όλοι οι καθηγητές, από το Φουντούλη Ιωάννη που ξέρετε το συγγραφικό του έργο, λέγανε: «Τίτο». Δηλαδή, ο Τίτος ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα, που εγώ τι ήμουνα, δηλαδή για να μπορώ να διακονήσω μία τέτοια προσωπικότητα. Είδε, όμως, στο πρόσωπό μου μια αλήθεια, έναν αληθινό Δημοσθένη που τον αγκάλιασε πραγματικά και έλεγε και αυτό το ωραίο που είπε, όταν ήμασταν με το Θεόδωρο. Είπε ο Θεόδωρος: «Τέτοιους αγάμους να είχαμε είναι μεγάλη υπόθεση», «Ποιος άγαμος;», του απάντησε ο Τίτος, «δυο παιδιά έχει» και φωνάξε ο Θεόδωρος: «Δημοσθένη, έλα εδώ!». Πήγα μ’αγκάλιασε και με φίλησε ο Θεόδωρος και είπε τότε ο Τίτος: «Εάν δεν είχε διακόνησα να μπορεί να αντέξει την οικογένεια, δεν θα μπορούσε εμένα να με διακονεί ο Δημοσθένης.».

Διηκόνησα 13,5 χρόνια αυτή την προσωπικότητα, χειροτονήθηκα 25 Αυγούστου 1973, διακονώ την εκκλησία 52 χρόνια και προσπάθησα να δώσω αγάπη, σε δύο θεσμούς, στο θεσμό του Επισκόπου, που αγάπησα όλους τους Επισκόπους που διηκόνησα, από τον Τίτο, Θεόδωρο, Άνθιμο, Ευγένιο και τώρα τον θαυμαστό μας Πρόδρομο, που είπε μία μεγάλη κουβέντα κατ’ ιδίαν οικογενειακώς, όπως είπε εμπιστευτικώς, την οποία δεν μπορώ να αποκαλύψω, αλλά με κατατάσσει σε έναν βαθμό πέντε. Εγώ δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο, ο Σεβασμιότατος ξέρει τι λέω και τον ευχαριστώ! Αυτό ήτανε το βραχιόλι το χρυσό, που μου έδωσε στην κουβέντα που κάναμε μαζί στο Επισκοπείο.

Με προώθησε η μητέρα μου και ο πατέρας μου, αλλά ιδιαιτέρως η μητέρα μου επέμενε, να ξυπνάω 4 παρά τέταρτο το πρωί και να πηγαίνω στην εκκλησία το Δεκαπενταύγουστο, γιατί τέτοια ώρα έμπαινε ο Παπά Μιχάλης Παναγιωτάκης. Κι έμαθα εκεί στο ψαλτήρι με έναν από τους μεγαλύτερους δασκάλους βυζαντινής μουσικής εν Ελλάδι, έτσι είπε ο Μέγας Ιεροψάλτης της Αγίας Σοφίας ,ο Ταλιαδόρος, μου είπε: «Πάτερ Δημοσθένη, ο Ευάγγελος Ζαμπετάκης, ήταν η μεγαλύτερη μορφή Ιεροψάλτου στα Ρούστικα και όχι μόνο». Μέσα σ’αυτό και με το θείο μου τον Ελευθέριο που ήταν μαθητής του Ζαμπετάκη, έμαθα να ψάλλω! Αγωνίστηκα! Για να ψάλλεις δεν είναι εύκολο, γιατί η Βυζαντινή μουσική θέλει χρόνο, αυτί και να επιμείνεις να μάθεις τον ύμνο. Δεν μαθαίνεις εύκολα τον ύμνο!

Το 1986 έγινα ιερέας και έλαβα την παρακαταθήκη από τα Άγια χέρια του Μακαριστού Τίτου, όπως μου είπε στη χειροτονία μου: «Λάβε τὴν παρακαταθήκην ταύτην, καὶ φύλαξον αὐτήν, ἕως τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτε παρ’ αὐτοῦ μέλλεις ἀπαιτεῖσθαι αὐτήν.». Έλαβα την παρακαταθήκη, τη συντήρησα και τη διαφύλαξα σαν κόρη οφθαλμού και βρέθηκα τώρα απέναντι εδώ σ’αυτή την ώρα, σ’αυτή την ιερή στιγμή να χαιρετήσω τους αγαπημένους μου, όλους που με βοήθησαν. Το συμβούλιο που 12 χρόνια ήμουνα προϊστάμενος, ο πρώτος είναι ο  δικηγόρος Στέλιος Τζανουδάκης που ήταν μαζί μου και με βοηθούσε αφιλοκερδώς, τη Βαρβάρα Κισσανδράκη, τη Μαρία Βασάλου, τη Θεοπίστη Μανιατάκη, την Ελένη Μυσιρλή, τον Πέτρο Κασσωτάκη, τον Ηλία Κωνσταντουλάκη, τον Πέτρο Δαμανάκη, τον Κωσταντίνο Ατλάση, όπου όλοι μαζί με βοηθούσαν στο έργο το δικό μου. Καθώς, και τους Μακαριστούς Σπανουδάκη Νίκο, Παύλο Μανιατάκη, Βασάλο Ελευθέριο και Τζέτζο Δημήτριο. Επίσης, και τη μεγάλη μανούλα Φιλοθέη Μοναχή Τζαγκαράκη τη μητέρα του Παπά Σταύρου που με ώθησε στην Ιεροσύνη! Τα Χανιά ευτύχησαν και όποιος την πλησίασε. Τους ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου!

Μέσα από την καρδιά μου ευχαριστώ την οικογένειά μου και την πρεσβυτέρα, που μου στάθηκε σ’αυτό το τεράστιο έργο. Δεν μπορούσα να διακονώ τον Τίτο εγώ, εάν δεν ήταν η Ειρήνη κοντά μου, να αναθρέφει τα παιδιά κι εγώ να λείπω και μετά να σπουδάζω στη Θεσσαλονίκη 4 χρόνια! Ήτανε βράχος σε εμένα! Ευχαριστώ το σπίτι που μας δέχτηκε και με φιλοξένησε, της Ανδρουλιδάκης Ευαγγελίας ο πρώτος της ανηψιός, γιατρός και ιερέας, ο Πατήρ Διονύσιος Σιωνίδης.  Εκεί μέσα σ’αυτό το σπίτι που ήμασταν ήταν κάτι το καταπληκτικό! Περάσαν από αυτό το σπιτικό ο Άγιος Παϊσιος, ο Πατήρ Θεόκλιτος Διονυσιάτης, ο Πατήρ Γεώργιος Καψάνης, ο Πατήρ Βασίλειος Γοντικάκης και ο Αιμιλιανός της Σιμωνόπετρας. Αλήθεια αισθάνομαι, δεν μπορώ να σας περιγράψω! Ότι έχει μέσα η πνευματική ζωή του Πατήρ Δημοσθένη είναι όλοι αυτοί οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι. Δεν αναφέρομαι στους πανεπιστημιακούς, αναφέρομαι σε όλους αυτούς τους Πατέρες της Εκκλησίας μας που αγαπούσαν τον Διονύσιο, γιατί έγινε Ιερέας μετά και η γυναίκα του η Άννα έγινε Μοναχή, η Αδερφή Προδρόμη στην Παναγία του Έβρου στην Αλεξανδρούπολη! Έχουμε Μεγάλες Συγκινήσεις!!

Ευχαριστώ έναν άνθρωπο που βρίσκεται συνέχεια, στο 90% εδώ μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο, είναι ο πρώην Σύμβουλος των Θεολόγων, ο κ. Νικόλαος Μαρκαντώνης. Εγώ μια μεγάλη ευχαριστία κάνω, γιατί κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Ειρηναίος Αθανασιάδης, που ζει ακόμα, στις 9:00 η ώρα το βράδυ και μου είπε: «Εκ μέρους της Ιεράς Συνόδου με υπόδειξη του κυρίου Μαρκαντώνη Νικολάου να αναλάβεις την Διεύθυνση της Ιερατικής Σχολής Κρήτης στα Χανιά». Εγώ δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, ο Αρχιεπίσκοπός μας με πήρε έξι φορές, προσπαθούσε μέχρι τις τρεις η ώρα τα μεσάνυχτα. Ήταν πολύ συγκινητικές στιγμές! Δεν μπορεί να σε προβάλλει μία Σύνοδος Επισκόπων και να μην το θυμάσαι και να μην το μακαρίζεις. Η τιμή ήταν τεράστια!

Είχα την τύχη να έχω προϊσταμένους τους Μακαριστούς Πατέρα Ιωάννη Πίτερη, μεγάλη μορφή, είχε αγάπη προς τους ιερείς, Πατέρα Εμμανουήλ, Πατέρα Αντώνιο, άλλη μεγάλη καρδούλα, μεγάλη ψυχούλα πνευματική κι εύχομαι ο μικρός Αντώνιος, ο εγγονός του να του μοιάσει, του δίνω ευχή τώρα. Ποτέ δεν με στεναχώρησε ο Πατήρ Αντώνιος, ποτέ! Μας άφησε νωρίς όμως. Κι όλος αυτός ο χώρος εμπνέει αγάπη.

Δύο τομείς, όπως είπα στην αρχή, βοήθησα, αγάπησα και υπηρέτησα. Ο πρώτος είναι των Επισκόπων και σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και ο δεύτερος είναι ο κοινωνικός. Δεν επείνασε κανείς που ερχόταν στον Άγιο Κωνσταντίνο. Ούτε ο Πατήρ Αντώνιος, ούτε ο Πατήρ Εμμανουήλ δεν ήθελαν να συνεχίσουν το συσσίτιο, γιατί το φοβήθηκαν και είχανε δίκιο. Τότε τους είπα και στους δυο: «Δεν υπάρχει θέμα να στεναχωριέστε, εγώ θα μαζεύω τα υλικά αγαθά και το συσσίτιο θα συνεχιστεί! Είναι ότι καλύτερο έχει η Ενορία, δεν είναι το νεκροταφείο, στο νεκροταφείο είναι τα προβλήματα, το συσσίτιο είναι η χαρά της Ενορίας!!» Έπαιρνα το αυτοκίνητο, πήγαινα σε ανθρώπους που ήξερα ότι θα μας βοηθήσουνε, άρχοντες είναι, όπως ο Χατζάκης Γεώργιος, ο Αποστολάκης Γεώργιος, ο αδερφός του ο Νίκος, ο Λαγουβάρδος, ο Ζήσης, ο Κόκκινος, ο Γιάννης από την «Toscana», το κρεοπωλείο «Κουρκουλός», ο Δασκαλάκης Μανώλης που έχει τις ζωοτροφές και πολλοί Ρεθυμνιώτες που ήθελαν να μείνουνε ανώνυμοι. Όλοι ήτανε άνθρωποι που με βοηθήσανε, για να επιτελέσω το έργο που είχε ξεκινήσει ο Πατήρ Πίτερης, για να τρώει ο άνθρωπος ένα κομμάτι ψωμί!!

Σ’αυτούς τους δυο τομείς έδωκα τον εαυτό μου, στο να σέβομαι τον Επίσκοπο και να αγαπάω τον άνθρωπο!!».

Στη συνέχεια για το έργο του πατέρα της ως ιδίοις όμμαση εκφράστηκε με δέος και θαυμασμό η μικρότερη κόρη του Πρωτοπρεσβύτερου Δημοσθένη Καργιανάκη, η Μαρκέλλα Καργιανάκη, ειδική Παιδαγωγός παιδιών και εφήβων. Ακολουθεί ο λόγος της:

«Σεβασμιότατε, σεβαστοί Πατέρες, αγαπητοί ενορίτες, Πατέρα μου. Μεγαλώνοντας σε θυμάμαι καθημερινά να φορτώνεις το αμάξι σου με φαγητά από ταβέρνες, φούρνους και σουπερμάρκετ και να τα μοιράζεις σε οικογένειες, να περνάς από σπίτια και από ολόκληρα χωριά σχεδόν κάθε μέρα. Ακόμα και με την αναπηρία στα γόνατα σου, όταν δεν μπορούσες να πάρεις το βήμα σου να φτάσεις σπίτι, εσύ συνέχιζες απερίσπαστος το έργο σου! Ήταν η δική σου προσφορά αυτή!

Κάποια στιγμή στην ενήλικη μου ζωή μου είπες: «Εγώ στερήθηκα το φαγητό όταν ήμουν παιδί. Στο σπίτι μας δεν είχαμε να φάμε, όπως σήμερα. Πολλές φορές πεινούσα κι έτρωγα με τον αδερφό μου το Νικολή χαρούπια. Η πείνα είναι το χειρότερο μαρτύριο για τον άνθρωπο! Γι’ αυτό παιδί μου, σε όλη μου τη ζωή προσπάθησα να υπηρετήσω τον άνθρωπο να μην πεινάσει! Να μην αφήσω κανέναν νηστικό!»

Ακόμα και στον κορονοϊό εκείνα τα Χριστούγεννα που ήμασταν όλοι αποκλεισμένοι, εσύ κανόνιζες με ένα τηλέφωνο και με το σημειωματάριο σου ποιοι άνθρωποι θα περάσουν και από που να πάρουν τροφές, κρέας και είδη πρώτης ανάγκης. Και είχες ένα άγχος πατέρα μου, μην ξεχάσεις κανέναν μου είπες.

Και η αλήθεια είναι, ότι όλα αυτά τα χρόνια, τα κατάφερνες, χωρίς την οικονομική στήριξη της πολιτείας, αλλά με την αγάπη και τη στήριξη των συμπολιτών μας, των ανθρώπων που σε εκτιμούσαν και σε γνώριζαν εσένα προσωπικά! Αυτών που αναγνώριζαν την αξία σου, το ήθος και το έργο σου και ήθελαν να συνεισφέρουν σ’αυτό!!

Σε όλο το διάβα της ζωής σου και σαν ιερέας και σαν καθηγητής θεολόγος, σου έγιναν διάφορες τιμητικές προτάσεις. Μια εκ των οποίων ήταν να γίνεις Διευθυντής στην Ιερατική Σχολή Κρήτης, έπειτα από πρόταση της Συνόδου με την υπόδειξη του κύριου Μαρκαντώνη Σύμβουλο Θεολόγων Κρήτης. Ήσουν ο μοναδικός έγγαμος Ιερέας Θεολόγος που του είχε γίνει ποτέ αυτή η πρόταση εώς τότε. Παρ’ όλες τις επίμονες προσπάθειες του τότε Αρχιεπισκόπου Κρήτης Ειρηναίου Αθανασιάδη, ακόμα και στις 3 η ώρα το βράδυ στο τηλέφωνο, εσύ έδωσες προτεραιότητά στο παιδί, στο μικρότερό σου παιδί, σε εμένα, γιατί πήγαινα Δευτέρα Λυκείου και ήξερες ότι η αλλαγή σχολείου εν όψη πανελλήνιων εξετάσεων θα είχε αρνητικές συνέπειες.

Έδωσες προτεραιότητα στο παιδί, όπως έκανες όλα τα χρόνια που δίδασκες στα σχολεία. Δεν ήταν άλλωστε λίγες οι φορές που και εκεί σου πρότειναν να γίνεις διευθυντής, πέντε στο σύνολο. Αλλά δεν ήθελες αρχηγεία, ήθελες να είσαι κοντά στους μαθητές σου, να τους διδάσκεις την ουσία της Χριστιανοσύνης μας, την εν Χριστώ αγάπη και να τιθασεύσεις τον όποιο εγωισμό, όπως έλεγες.

Όταν δίδασκα εγώ στα ΙΕΚ, πολλά χρόνια αργότερα, μία συνάδελφός μου που ήταν μαθήτρια σου, μου ειπε: «Ο πατέρας σου δεν μας έκανε μάθημα με το βιβλίο ποτέ, ο πατέρας σου μας δίδασκε το πνεύμα!» . Η αγάπη που εκλάμβανα από μαθητές σου, όλα τα χρόνια της ζωής μου, ακόμα και την ώρα που περπατούσα στο δρόμο, από ανθρώπους που δεν ήξερα καν, που με σταματούσαν και με αγκάλιαζαν επειδή ήμουν το παιδί σου!

Θυμάμαι στις Πανελλήνιες όταν μπήκαν τα Θρησκευτικά, εσύ έκανες ενισχυτική διδασκαλία στους μαθητές σου, κάθε εβδομάδα, για δύο ολόκληρα χρόνια, χωρίς χρήματα. Στους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου για χρόνια ολόκληρα, εσύ πήγαινες σε 4 εκκλησιές εκείνες τις ημέρες. Η τελευταία Ακολουθία ήταν στις 9 το βράδυ, για τους μαθητές, όπως έλεγες, γιατί νωρίτερα δεν μπορούσαν να έρθουν, γιατί είχαν μάθημα. Για 25 συν απτά έτη δίδασκες στα κατηχητικά με γεμάτη αίθουσα που μετρούσε από 50 εώς 120 παιδιά κάθε φορά.

Ήσουν πάντα Πατέρας, όχι μόνο δικός μου και της οικογένειάς μας, αλλά όλου του κόσμου. Όλων των παιδιών και των ανθρώπων που άγγιξες έστω και για μια στιγμή τη ζωή τους! Ένας καθηγητής σου στη Θεολογική Σχολή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ο κ.Αλεβυζάκης σου είχε πει: «Δημοσθένη δεν ξέρεις την αξία σου!» Κι αυτό είναι ο πλούτος σου, πατέρα μου, η ομορφιά και ο θησαυρός σου. Η ταπεινοφροσύνη με την οποία πορεύεσαι στη ζωή σου και ο Θεός που εκπνέεις με όλο σου το είναι. Το μεγαλείο σου που μέσα από αυτό σ’ ότι αγγίζεις δίνεις Ζωή και μέσα από εσένα μπορούμε κι εμείς να βλέπουμε το Θεό, που γίνεσαι ΕΣΥ η γέφυρα για να φτάνουμε σε Εκείνον!

Γι’ αυτό εμείς που σε ξέρουμε, ξέρουμε καλά σήμερα, ότι το έργο σου δεν τελειώνει εδώ!! Αυτός ο ναός είναι το σπίτι σου!!! Διηκόνησες 52 χρόνια Ιεροσύνης, η προσφώνηση που σου έκαναν όταν χειροτονήθηκες Ιερέας, είναι η αποφώνηση που σου κάνω εγώ τώρα: «Άξιος! Άξιος!! Άξιος!!!».

Στο τέλος ο Πρωτοπρεσβύτερος ασπάστηκε τους συνανθρώπους του που περνούσαν να τον χαιρετήσουν, να τον αγκαλιάσουν και να κλάψουν μαζί του, με πολλές ευχαριστίες για τη χριστιανική του συμβολή στη ζωή τους. Ακούστηκαν λόγια όπως: «Εγώ ήρθα στην εκκλησία για εσένα!», «Σ’αγαπώ, σ’ευχαριστώ για όλα, πάντα ήσουν δίπλα μου!», «Είναι πολύ καλός, θα μας λείψει πολύ, πάντα άξιος!», «Να είστε πάντα υγιής και να προσφέρετε την αγάπη και τη στήριξη που τόσο απλόχερα μας δίνετε σε όλο τον κόσμο», «Έντιμος, ευπρεπής και φιλικός με την νεολαία. Έχουμε όλοι περάσει από το δίδαγμά του», «Από τους κορυφαίους καλλιφωνοτάτους  Πρωτοπρεσβύτερους της Μητροπόλεως μας! Μια ζωη υποκλινόμουν και υποκλίνομαι στην Ουράνια Μελωδία όταν ψάλλει!!Οι  Όσιοι  Πατέρες  που  Αγαπάει  όλος ο Ντουνιάς είναι: ο Πατήρ Δημοσθένης Καργιανάκης και δύο ακόμα που τιμούν με το παραπάνω το Ράσο τους, την ευλογία τους να έχουμε!!» Ο Πατήρ Δημοσθένης Καργιανάκης με δάκρυα συγκίνησης στα μάτια τους απαντούσε «Σας ευχαριστώ για την αγάπη σας!!!».