“Ο άνθρωπος αυτός ήταν ένα θηρίο κλεισμένο σε ένα σώμα που μεγάλωνε βιολογικά. Η ψυχή του είχε να κάνει και δείξει αμέτρητα. Το έζησα… “

Αυτά δηλώνει μεταξύ άλλων ο Γιάννης Χαρούλης σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Χρήστο Μιχαλέρη και δημοσιεύεται στο δικτυακό τόπο music-culture.gr με αφορμή τη συναυλία που θα δώσει στο Θέατρο του Λυκαβηττού στις 11 Σεπτεμβρίου, αλλά και την επικείμενη κυκλοφορία του δίσκου του που φέρει τη συνθετική σφραγίδα του σπουδαίου Νίκου Μαμαγκάκη ο οποίος, πρόσφατα, αποχαιρέτησε το μάταιο ετούτο κόσμο.

Παραθέτουμε ορισμένες χαρακτηριστικές στιγμές της εν λόγω συνέντευξης του ερμηνευτή και τραγουδοποιού.

Πώς αισθάνεσαι που πας «αντίστροφα» με την εποχή, δηλαδή, τώρα που όλα «μικραίνουν» εσύ αναπτύσσεσαι γοργά;

Δεν πάω μόνος μου, ο κόσμος με πάει… Δεν είναι ένα όχημα που κρατάω εγώ το τιμόνι. Εγώ κρατάω το τιμόνι τις ώρες που βρισκόμαστε, που προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα με τον κόσμο. Κατά τα άλλα η επιλογή, η συνείδηση του κόσμου είναι που το κάνει αυτό. Το κτίσιμο έγινε σιγά-σιγά με τα χρόνια…

Σε φοβίζει κάτι με όλο αυτό που σου συμβαίνει;
Δεν με φοβίζει… Σαφώς αισθάνομαι όσο περνάει ο καιρός μια ευθύνη, αρκετή κιόλας, γιατί πλέον έρχονται παιδάκια που δεν έχουν πάει καν δημοτικό, μικρούλια έως και μεγάλοι, ηλικιωμένοι άνθρωποι, αλλά αυτό που ξεχωρίζω στη Μουσική και στην Τέχνη, είναι ότι λειτουργεί χωρίς συνείδηση. Δηλαδή, ο άλλος έρχεται και τραγουδάει κι ενώνει τη φωνή του και τον παλμό της κάθε βραδιάς μαζί με άλλο κόσμο, με μπόλικο κόσμο. Όλο αυτό το κάνει η Τέχνη, εμείς είμαστε τα όργανα, οι αγωγοί, οι σωλήνες που περνάει όλο αυτό.

Ο δίσκος που ετοίμαζες με το Νίκο Μαμαγκάκη, θα εκδοθεί χωρίς εκείνον -ως φυσική παρουσία, τουλάχιστον…

Ήταν ένα γεγονός που με λύπησε πάρα πολύ ως άνθρωπο ο χαμός του Νίκου Μαμαγκάκη. Ο δίσκος πράγματι είναι έτοιμος, μένουν οι μίξεις, δυστυχώς δεν προλάβαμε να τον βγάλουμε μαζί… Γνωριζόμαστε από το 2003, από τότε μπαινοβγαίνω στο στούντιο του…

Κάναμε πολύ όμορφη παρέα, μοιραζόμασταν σκέψεις και ήταν από τους πολύ ζωντανούς ανθρώπους μου. Δύο χρόνια ετοιμάζουμε αυτόν τον δίσκο, έχει πέσει πολύ δουλειά. Ο Νίκος ήταν το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου έως σήμερα, και όχι μόνο στη μουσική -αυτό είναι το ένα, μάθημα γενικά ζωής, με την έννοια της ζωής, δηλαδή, ότι προσπαθώ να το κάνω να αξίζει για να ζω. Είναι κρίμα που φεύγουνε τόσο δημιουργικές ψυχές, δηλαδή ο άνθρωπος αυτός ήταν ένα θηρίο κλεισμένο σε ένα σώμα που μεγάλωνε βιολογικά. Η ψυχή του είχε να κάνει και δείξει αμέτρητα. Το έζησα… Γι’ αυτό ως παρακαταθήκη τουλάχιστον θα βγει και ο δίσκος και θα βγει με αξιοπρέπεια.

Μέσα απ’ τα μάτια σου, πώς βλέπεις να εξελίσσονται γενικά τα πράγματα;
Τα ίδια θα πω που έλεγα και πέρσι, τα ίδια θα πω που έλεγα και πρόπερσι, τα ίδια και πιο παλιά… Υπάρχουν πολλοί που λένε τα χειρότερα, καθένας καλύπτει την δική του πλευρά και είναι αξιοσέβαστη, τι θέλει να φωτίσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άλλες πλευρές. Στον χώρο υπάρχει και το καλό και το κακό. Έχω μάθει στη ζωή μου, έτσι μεγάλωσα, έτσι είναι ο χαρακτήρας μου, να φωτίζω το καλό. Αλλά χρειάζεται και κάποιοι να φωτίζουν το κακό. Υπάρχουν άνθρωποι που καταγγέλουν, μέσα είμαι κι εκεί, αλλά εμένα δικός μου ρόλος είναι να πω: «ναι, υπάρχει αυτό, αλλά υπάρχουν και άλλα δύο-τρία πραγματάκια που βγάζουν ανθρωπιά». Ας στηριχθούμε με αυτό ως καρπό και ας μεγαλώσουμε από τώρα και μετά τα φυτά και τα δέντρα μας, οι γενιές μας, δηλαδή. Αυτή είναι μια διαδικασία που γίνεται σε μένα σιωπηλά, ατομικά και ομαδικά σε μικρή κλίμακα. Δεν σημαίνει ότι δεν συνερίζομαι και δεν συμφωνώ και με τον άλλο που θα φωνάξει. Ευτυχώς όμως που υπάρχει και αυτός, χρειαζόμαστε όλοι και στο δρόμο και σε οτιδήποτε είναι να πάρουμε στα χέρια μας. Χρειάζεται όμως και η άποψη του αείμνηστου Χρόνη Μίσσιου, που με καλύπτει έως σήμερα, που έλεγε ότι: «…επανάσταση είναι η αγάπη, η αισθητική, η παιδεία, ο έρωτας…». Κάποια στιγμή μπορεί να αλλάξω… Το ένα χέρι πρέπει να τραβάει και το άλλο να ανοίγει το δρόμο. Ζούμε σε μπερδεμένη εποχή και κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί στο μέλλον. Ενώ είμαστε σε μαύρο χάλι για κάποιο λόγο ακόμα κρατιέται όλο αυτό… Πού θα πάει όμως και πόσο κανείς δεν ξέρει.. Κάποιοι άλλοι που γνωρίζουν καλύτερα και από ψυχολογία των μαζών ξέρουν τι θα γίνει.. τι αντιδράσεις μπορεί να έχει η μάζα και ο κόσμος. Όπως δική μου δουλειά είναι να μαθαίνω τραγούδια, υπάρχει και αυτό.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=XZxDVvbudIY[/youtube]

Πηγή: ogdoo.gr